Idea Projektu
ORGANy PLUS+ 2025 Jesień: Premiery
Szanowni Państwo,
jesienną edycję festiwalu ORGANy PLUS+® 2025 rozpoczniemy inaczej niż zwykle. Pierwszy koncert będzie swoistą introdukcją – zaproszeniem do uczestnictwa w kolejnych, które będą miały miejsce już tradycyjnie pod koniec września. Koncert pod znamienną nazwą + UWERTURA odbędzie się w czwartek 11 września o godz. 19:00 we franciszkańskim kościele św. Trójcy galą najpiękniejszych arii barokowych w wykonaniu łotewskich artystów specjalizujących się w muzyce dawnej. Sopranistki i sopraniści Elīna Šimkus, Monta Martinsone, Anete Viļuma, Ieva Sumeja, Rūdis Cebulis (Łotwa) oraz baryton Artis Muižnieks wykonają z towarzyszeniem Baltic Baroque Orchestra pod kierunkiem Mārisa Kupsa kompozycje Haendla, Pergolesiego, Delalandego oraz innych najbardziej znanych kompozytorów siedemnastego i osiemnastego wieku. To będzie wyjatkowej urody wieczór i nieoczywiste, jak na nasze standardy, rozpoczęcie kolejnej edycji festiwalu.
Kolejny koncert będzie poświęcony muzyce gdańskiej. Johann Daniel Pucklitz – to nazwisko powinno być już znane wszystkim, którzy interesują się kulturą muzyczną dawnego Gdańska. W zeszłym roku rozpoczęliśmy w Centrum św. Jana prezentację wszystkich zachowanych dzieł kompozytora, w tym roku nastąpi druga odsłona – tym razem we franciszkańskim kościele św. Trójcy w Gdańsku, w którym także dzieła te rozbrzmiewały ponad 300 lat temu. Skład wykonawczy najlepszy z możliwych – znani gdańskim melomanom i uznani przez krytyków – Siri Karoline Thornhill (Niemcy/Norwegia) – sopran, David Erler (Niemcy) – alt, Virgil Hartinger (Austria) – tenor, Thilo Dahlmann (Niemcy) – bas, Andrzej Szadejko – dyrygent i kierownik artystyczny oraz gdańskie zespoły Goldberg Baroque Ensemble i Goldberg Vocal Ensemble. W programie koncertu + PUCKLITZ II prapremiery kolejnych kantat gdańskiego twórcy. Wszystko to tym razem w sobotę 27 września o godz. 19:00. To będzie jak zwykle wyjątkowe doświadczenie nie tylko dla odbiorców, ale również dla muzyków. Festiwalowa kapsuła czasu przeniesie nas do lat pięćdziesiątych osiemnastego wieku, czasu w którym Gdańsk jeszcze cieszył się sławą największego i najbardziej różnorodnego centrum kulturalnego nad Bałtykiem. Partnerem tego koncertu będzie Fundacja Współpracy Polsko-Niemieckiej. W trakcie koncertu również mała niespodzianka we współpracy z PAN Biblioteką Gdańską, która swój ciąg dalszy będzie miała w poniedziałek 29 września, ale po kolei…
Drugi koncert jesiennej edycji pod nazwą + MUSICA INVICTISSIMA / Muzyka Niezwyciężona jest dla mnie wyjątkowo ważny. Tych artystów i tego repertuaru jeszcze u nas nie było, a bardzo chciałem i od kilku lat zabiegałem o to, żeby wystąpili w Gdańsku – wreszcie się udało. Muzyka sakralna cesarskiego dworu w Grazu i Wiedniu przez wieki stanowiła jedno z najważniejszych i najbardziej różnorodnych dziedzictw kulturowych Europy. Kompozytorzy, którzy tam tworzyli byli elitą artystyczną, a posada nadwornego kompozytora, organisty, kapelmistrza dworu cesarskiego była jedną z najlepiej opłacanych, a przez to najbardziej pożądanych w świecie muzyków środkowej Europy. Artyści z zespołu Cinquecento RENAISSANCE VOKAL – lider Terry Wey (Niemcy), Tore Tom Denys (Austria), Tim Scott Whiteley (Austria), Ulfried Staber Fendig (Austria) oraz Achim Schulz (Hiszpania) wraz z organistą – Stefano Molardim (Włochy) zapraszają nas nie na koncert, ale swoiste muzyczne misterium zbudowane na renesansowych kompozycjach Annibale Padovano, Jacobusa Vaeta, Claudio Merulo oraz improwizacjach. Wszystko to wybrzmi przy średniowiecznym krzyżu oraz z jedynego w Polsce lektorium we franciszkańskim kościele św. Trójcy w niedzielę 28 września o godz. 19:00. Partnerem tego koncertu będzie Fundacja Współpracy Polsko-Niemieckiej.
W poniedziałek 29 września o godz. 18:00 zapraszamy do Czytelni Zbiorów Historycznych PAN Biblioteki Gdańskiej na ul. Wałowej 15 na trochę inne spotkanie. Autorka kolejnej monografii muzycznej z serii Thesaurus Musicae Gedanensis – prof. Danuta Popinigis w rozmowie z Marcinem Majchrowskim podzieli się z nami swoimi odkryciami i opowie o kolejnym tomie prezentującym niezwykłą kantatę Johanna Balthasara Christiana Freislicha – jednego z gdańskich kapelmistrzów.
W piątek 3 października o godz. 19:30 rozpoczniemy ostatni weekend koncertowy jesiennej edycji festiwalu ORGANy PLUS+® 2025. Jak zwykle jesienią zajrzymy na Orunię do niewielkiego salezjańskiego kościoła parafialnego pw. św. Jana Bosko, w którym znajduje się neoromantyczny instrument firmy organmistrzowskiej Eduarda Witteka zbudowany w 1911 roku. Z pomocą tych organów i… puzonu przeniesiemy się w świat muzyki przełomu dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Ten instrument dęty, choć bardzo dobrze łączy swoje brzmienie z dźwiękiem organów, bardzo rzadko występuje w roli solistycznej. Jego repertuar z tego okresu obfituje w dzieła przejmujące i bardzo emocjonalne. Dwóch mistrzów swojego instrumentu, którzy od lat występują w Niemczech, profesor Akademii Muzycznej w Lipsku Martin Schmeding na organach oraz Frederic Belli – pierwszy puzonista Orkiestry Radia Zachodnioniemieckiego w Stuttgarcie, tym razem po raz pierwszy w Polsce zaprezentują koncert pod nazwą + PUZON, w trakcie którego przedstawią dzieła na organy i puzon, które nie pozostawią nas obojętnymi. Partnerem również tego koncertu będzie Fundacja Współpracy Polsko-Niemieckiej.
Po krótkiej podróży do późnego romantyzmu centralnej Europy, udamy się tym razem dużo dalej. Na festiwalu ORGANy PLUS+® 2025 pojawi się forma, która jeszcze nigdy tutaj nie gościła – opera. Dydona i Eneasz Henry’ego Purcell’a to jedno z tych dzieł, które za życia kompozytora nie cieszyło się zasłużoną sławą, by po kilkuset latach triumfalnie powrócić, jako jedna z najpiękniejszych angielskich oper. Libretto zaczerpnął kompozytor z wcześniejszego o dziesięć lat dramatu Brutus z Alby, czyli zaczarowani kochankowie autorstwa Nahuma Tate’a. To jedno z najbardziej angielskich dzieł nie mogło zabrzmieć nigdzie indziej, jak właśnie w Gdańskim Teatrze Szekspirowskim tym razem w wersji semi-stage. Operę po raz pierwszy wystawiono w Anglii w 1689 roku, w Gdańsku dzieło było przedstawione dwa razy, w 1978 roku na deskach Opery Bałtyckiej oraz jako przedstawienie studenckie siłami Akademii Muzycznej w roku 2018, ale jeszcze nigdy nie było wykonane zgodnie ze stylistyką epoki. I taką właśnie, historycznie poinformowaną wersję na instrumentach z epoki zaprezentuje nam zespół artystyczny i soliści Warszawskiej Opery Kameralnej pod kierunkiem słynnego flamandzkiego dyrygenta – Dirka Vermeulena. To będzie zresztą ich debiut w Gdańsku… Widzimy się w Gdańskim Teatrze Szekspirowskim w sobotę 4 października o godz. 19:00. To nie lada gratka nie tylko dla miłośników muzyki dawnej, ale również dla koneserów muzyki operowej. I podobnie jak wiosną użyjemy sceny elżbietańskiej, a więc radzimy miejsca zarezerwować już dużo wcześniej. Partnerem koncertu jest Wspólnota Flamandzka – Flanders State of the Arts.
Tegoroczny festiwal ORGANy PLUS+® 2025 zakończymy koncertem à rebours pod nazwą + CORNETTO II. Oto w trakcie tego wydarzenia, które będzie mieć miejsce we franciszkańskim kościele św. Trójcy w Gdańsku w niedzielę 5 października o godz. 15:30 usłyszymy organistę Nicolę Lamona i Davida Brutti grającego na cynku – filary włoskiego zespołu Seicento Stravagante specjalizującego się w muzyce włoskiego renesansu i wczesnego baroku. O ile jednak na wiosennym koncercie usłyszeliśmy wyłącznie muzykę włoską w wykonaniu artystów z Niemiec, to tym razem włosi specjalnie na nasz festiwal złożyli program z dzieł barokowych i renesansowych twórców całej Europy, nie tylko Włochów i do tego przeglądu zatytułowanego – Alla magniera italiana – na naszą gorącą prośbę włączyli arcytrudną arię gdańskiego cynkisty Marcina Gremboszewskiego. Będzie to pierwsze i jedyne jak do tej pory współczesne wykonanie kompozycji na cynku, która w świecie grających na tym instrumencie uchodzi za prawie niewykonalną i wielu już nam odmówiło zmierzenia się z tym dziełem. Z niecierpliwością czekamy na to ekscytujące wydarzenie.
Światowej sławy wykonawcy, oryginalne dawne instrumenty, dawne techniki wykonawcze, niezmieniona od stuleci akustyka gotyckiego kościoła św. Trójcy oraz neogotyckiego kościoła św. Jana Bosko, inspirujące wnętrze Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego, oryginalne umiejscowienie muzyków na jedynym w Polsce lektorium, wreszcie muzyka nie słyszana nigdzie indziej w Polsce sprawią, że wejdziemy w sytuację uczestnika wydarzeń muzycznych z przed wieków, a nawet staniemy się świadkami zupełnie nowych zdarzeń muzycznych.
Pozwólmy sobie na tę niezwykłą podróż w czasie!
Zapraszam do Gdańska! Zapraszam do kościoła Świętej Trójcy, św. Jana Bosko i Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego!
prof. dr hab. Andrzej Szadejko
dyrektor artystyczny festiwalu ORGANy PLUS+®
Dyrektor
Andrzej Szadejko,
kompozytor, dyrygent, organista, organizator życia muzycznego.
Studiował grę organową w gdańskiej Akademii Muzycznej pod kierunkiem prof. Leona Batora, ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Warszawie w klasie organów prof. Joachima Grubicha i Hochschule für Alte Musik
Schola Cantorum Basiliensis w klasie organów Jean-Claude Zehndera.
W Schola Cantorum Basiliensis ukończył także z wyróżnieniem naukę śpiewu w klasie Richarda Levitta oraz kurs kompozytorski u Rudolfa Lutza.
Uczestniczył aktywnie w 30 mistrzowskich kursach organowych, klawesynowych i na pianoforte w Polsce, Niemczech, Holandii i Szwajcarii.
Jest finalistą i laureatem konkursów organowych w Rumii, Gdańsku, Warszawie, Odense/DK i Brugge/B.
W roku 2002 obronił przewód doktorski w Akademii Muzycznej w Łodzi, a w 2012 uzyskał tytuł naukowy doktora habilitowanego sztuk muzycznych w Akademii Muzycznej w Poznaniu. W roku 2021 otrzymał tytuł profesora sztuk muzycznych.
Był stypendystą Miasta Basel (Szwajcaria), Rapps-Stiftung (Szwajcaria), Doms-Stiftung (Szwajcaria), Organ Summer Academy w Haarlem (Holandia), Instytutu Muzyki i Tańca, Instytutu Adama Mickiewicza, Prezydenta Miasta Gdańska, Marszałka Województwa Pomorskiego, Fundacji Kultury.
Od roku 1994 regularnie koncertuje w Polsce, Europie, a także w USA ( wykonał ponad 600 koncertów) jako solista, kameralista i dyrygent. Oprócz organowej działalności koncertowej zajmuje się także komponowaniem. W 2011 roku nakładem wydawnictwa muzycznego Polihymnia w ramach Stypendium Marszałka Województwa Pomorskiego dla Młodych Twórców ukazało się wydanie Missa Brevis na chór 8-głosowy a’cappella jego autorstwa, a w latach 2018/2019 cztery zbiory kompozycji organowych w wydawnictwie Akademii Muzycznej w Gdańsku. Autor licznych kompozycji organowych solowych i kameralnych, których premiery miały miejsce w Polsce, Danii, Niemczech, Szwajcarii, USA, Wielkiej Brytanii, Norwegii, Rosji.
Obecnie jest profesorem w Katedrze Muzyki Kościelnej Akademii Muzycznej w Gdańsku, gdzie wykłada grę na organach i realizację basso continuo. Prowadził wykłady i kursy interpretacji muzyki organowej w Polsce, ponadto na wydziale muzycznym Politechniki w Oulu w Finlandii, Wydziale Muzykologii Uniwersytetu w Greifswaldzie, oraz na University of Michigan w Ann Arbor w USA, Akademii Muzycznej w Wilnie.
Jest autorem organologicznych koncepcji rekonstrukcyjnych oraz sprawował nadzór nad odbudową historycznych organów, m.in. Mertena Friese (1618) w kościele Franciszkanów p/w św. Trójcy w Gdańsku, Johanna Rohdego (1760) w kościele Św. Jana w Gdańsku, Eduarda Witteka (1911) w kościele Salezjanów pw. Św. Jana Bosko w Gdańsku-Oruni, oraz w kościele Franciszkanów w Wilnie. Jest konsultantem wielu projektów organowych w całej Polsce i za granicą (Litwa, Belgia). Jest kuratorem organów w Centrum Św. Jana w Gdańsku.
Współpracuje z Biblioteką Gdańską PAN jako koordynator projektu Muzyczne Dziedzictwo Miasta Gdańska w opracowaniu nagrań i druków muzykaliów gdańskich.
Jest szefem i założycielem zespołu wokalno-instrumentalnego GOLDBERG BAROQUE ENSEMBLE z którym nagrywa premierowe wykonania gdańskich kantat kompozytorów osiemnastowiecznych.
Jako solista i dyrygent ma na swoim koncie 30 wydawnictw płytowych dla wytwórni polskich (Sarton, Dux, Acte Prealable, Ars Sonora) i niemieckich ( Motette-Psallite, MDG). Płyty z serii „Muzyczne Dziedzictwo Miasta Gdańska. Gdańskie Królestwo Kantat” były wielokrotnie nominowane do nagrody FRYDERYK i SZTORM.
Obecnie jest szefem artystycznym serii MUSICA BALTICA i GDAŃSK ORGAN LANDSCAPE w renomowanej wytwórni niemieckiej MDG, której poszczególne wydawnictwa są wielokrotnie nominowane do nagrody FRYDERYK i OPUS KLASSIK. W 2022 roku otrzymał nagrodę OPUS KLASSIK w kategorii Najlepsze Premiera Światowa za album MUSICA BALTICA 9. Johann Daniel Pucklitz – Oratorio Secondo.
Autor wielu opracowań naukowych i artykułów drukowanych w periodykach polskich i zagranicznych.
W roku 2011 nakładem wydawnictwa Akademii Muzycznej w Gdańsku ukazała się książka poświęcona twórczości dwóch uczniów Jana Sebastiana Bacha, działających nad Bałtykiem p.t. „Styl i Interpretacja w utworach organowych Friedricha Christiana Mohrheima (1719?-1780) i Johanna Gottfrieda Müthela (1728-1788). Zagadnienia wykonawcze i stylistyczne muzyki organowej w regionie południowego Bałtyku w osiemnastym wieku”. W roku 2015 w ramach programu „Muzyczne Białe Plamy” w Instytucie Muzyki i Tańca zrealizował opracowanie naukowe dotyczące manuskryptu z 517 fugami gdańskiego organisty Daniela Magnusa Gronaua, które stało się podstawą dla wydania podręcznika do basso continuo, kontrapunktu, improwizacji i kompozycji oraz transkrypcji manuskryptu w języku polskim w roku 2017, jak również w wersji angielsko-niemieckiej w roku 2016. Jest głównym autorem monografii dotyczącej organów we franciszkańskim kościele Św. Trójcy w Gdańsku wydanej w 2018 roku.
Autor audycji Organy Nieograne w Programie Drugim Polskiego Radia.
Organizator i autor wielu formatów artystycznych i festiwali: Festiwal Młodych Wokalistów i Organistów w Bydgoszczy, Festiwal ORGANy PLUS+ w Gdańsku, cykl Koncerty dla Gdańszczan, happeningi dla dzieci Popiszczmy Razem, konkurs plastyczny „…i zagrały organy”, Pomerania 2008 – międzynarodowe spotkania budowniczych organów, GdO Tagung 2018 – Międzynarodowy Zlot Miłośników Organów, festiwal „Moniuszko w Kościołach Warszawy”, MONIUSZKO_150 VILNIUS-BERLIN.
Program
Wykonawcy
Baltic Baroque Orchestra
+
BIOGRAFIA
Elīna Šimkus
+
BIOGRAFIA
Monta Martinsone
+
BIOGRAFIA
Anete Viļuma
+
BIOGRAFIA
Ieva Sumeja
+
BIOGRAFIA
Rūdis Cebulis
+
BIOGRAFIA
Artis Muižnieks
+
BIOGRAFIA
Māris Kupčs
+
BIOGRAFIA
Siri Karoline Thornhill
+
BIOGRAFIA
David Erler
+
BIOGRAFIA
Virgil Hartinger
+
BIOGRAFIA
Thilo Dahlmann
+
BIOGRAFIA
ANDRZEJ SZADEJKO
+
BIOGRAFIA
GOLDBERG BAROQUE ENSEMBLE
+
BIOGRAFIA
GOLDBERG VOCAL ENSEMBLE
+
BIOGRAFIA
Stefano Molardi +
BIOGRAFIA
Cinquecento RENAISSANCE VOKAL
+
BIOGRAFIA
Martin Schmeding
+
BIOGRAFIA
Frederic Belli
+
BIOGRAFIA
MACV – Musicae Antiquae Collegium Varsoviense
+
BIOGRAFIA
Zespół Wokalny Warszawskiej Opery Kameralnej
+
BIOGRAFIA
Dirk Vermeulen
+
BIOGRAFIA
Dorota Szczepańska
+
BIOGRAFIA
Artur Janda
+
BIOGRAFIA
Teresa Marut
+
BIOGRAFIA
Magdalena Stefaniak
+
BIOGRAFIA
Joanna Motulewicz
+
BIOGRAFIA
Anna Koehlet
+
BIOGRAFIA
Anna Górska
+
BIOGRAFIA
Zbigniew Malak
+
BIOGRAFIA
Prof. Krzysztof Kusiel-Moroz
+
BIOGRAFIA
Seicento Stravagante
+
BIOGRAFIA
Alina Mądry
+
BIOGRAFIA
Marcin Majchrowski
+
BIOGRAFIA
Nasze media
Miejsca
Gdański Teatr Szekspirowski
Gdański Teatr Szekspirowski powstał w miejscu, gdzie w XVII wieku funkcjonował budynek Szkoły Fechtunku, wzorowany na londyńskim Teatrze Fortune. Był to pierwszy publiczny teatr ówczesnej Rzeczypospolitej. Wyposażony w scenę typu elżbietańskiego i podobny do licznych teatrów angielskich epoki Elżbiety I, służył on zarówno do ćwiczeń i zawodów szermierczych, jak i do wystawiania przedstawień. Do gdańskiego teatru przyjeżdżali regularnie m.in. wędrowni aktorzy angielscy, by wystawiać w Gdańsku sztuki angielskich dramaturgów – a wśród nich Szekspira. Budynek obecnego teatru stoi w miejscu XVII-wiecznego pierwowzoru. Wnętrze Sali Głównej teatru jest rekonstrukcją dawnego gdańskiego teatru elżbietańskiego. Dzięki nowoczesnej technologii wnętrze jest adaptowalne – możliwe jest uzyskanie różnych typów scen: klasycznej włoskiej, elżbietańskiej (wysuniętą w kierunku widowni, gdzie publiczność na parterze stoi wokół sceny), sceny-areny i innych. Otwierany dach to kolejny cud techniki, umożliwiający wystawianie spektakli przy świetle dziennym, w duchu renesansowej tradycji. Autorem projektu jest Włoch – Renato Rizzi, który drewniane wnętrze budynku umieścił w ciężkiej ceglanej bryle. Teatr otwarto we wrześniu 2014. Otwierany w 3 minuty dach umożliwia pokazywanie spektakli przy świetle dziennym pod gołym niebem (w warunkach „elżbietańskich”). Teatr ma kubaturę ponad 53 tys. m³, powierzchnię całkowitą ponad 12 tys. m², użytkową prawie 8 tys. m². W budynku zastosowano takie rozwiązania techniczne, jak ruchomy system zapadni sceny i widowni. Wnętrze jest adaptowalne, w zależności od układu sceny i widowni, teatr może pomieścić do 600 osób (przy ustawieniu teatralnym) lub do 1000 osób (przy ustawieniu koncertowym).
Kościół Świętego Jana Bosko na Oruni
Pierwsza drewniana kaplica została wzniesiona przez Krzyżaków na Oruni prawdopodobnie w I połowie XV wieku. W 1571 została ona rozbudowana i konwertowana na kościół luterański, który w roku 1577 spłonął. Dopiero w roku 1608 zapoczątkowano budowę nowego kościoła, a w roku 1684 dobudowano wieżę. W wyniku kolejnej przebudowy, zakończonej 13.06.1764 roku, rozbudowano zachodnią i północną część świątyni. 3 września 1813 kościół został podpalony przez oblegające Gdańsk wojska rosyjskie. Dopiero w roku 1820 dzięki osobistemu i finansowemu zaangażowaniu radcy handlowego Hoenego, który był posiadaczem dużych terenów na Oruni rozpoczęto budowę dzisiejszej światyni według projektu nadwornego cesarskiego architekta – Karla Friedricha Schinkla z Berlina. Powstała ceglana neogotycka bryła kościoła wraz ze smukłą wieżą, zwieńczoną ostrym hełmem z rzadko spotykanymi pozornymi, „gotyckimi” sklepieniami wykonanymi z drewna i pokrytymi warstwą tynku kształtującą żebra i konsole wspartymi na 8 drewnianych filarach podtrzymujących również emporę biegnącą wzdłuż ścian bocznych, łączącą się nad wejściem głównym, na której umieszczono później organy. Nowy oruński kościół konsekrowano 5 października 1823 roku Friedrich Hoene m.in. właściciel terenu, na którym obecnie znajduje się Park Oruński, ufundował ołtarz główny, dwa ołtarze boczne i organy. Kościół trwał w dobrej kondycji do roku 1945, kiedy to nacierające wojska radzieckie ponownie go zniszczyły. Pomimo jednak uszkodzenia dachu, wieży i okien, z których powypadały maswerki i witraże świątynia nie uległa tak ogromnej dewastacji, jak większość budynków sakralnych w samym mieście. Po wojnie budynek kościoła na Oruni został przez ówczesnego biskupa gdańskiego Karola Marię Spletta przydzielony salezjanom, jako kościół rektorski, a 15 lipca 1994 roku kościół stał się kościołem parafialnym, odłączając się od pobliskiej parafii na Starych Szkotach.
Klasztor OO. Franciszkanów
Kompleks franciszkańskich zabudowań klasztornych położony jest na Starym Przedmieściu, w bezpośrednim sąsiedztwie głównych atrakcji turystycznych Starego Miasta w Gdańsku. Należący ponownie do Franciszkanów Kościół św. Trójcy (i św. Anny) jest doskonale widoczny przy wjeździe do Gdańska od strony południowej, a jego więźba dachowa z wieżyczką-sygnaturką jest dominującym elementem panoramy starego miasta od strony południowej.
Historia budowli sięga XIV wieku i początków działalności franciszkanów w Gdańsku. W wieku XVI w zabudowaniach poklasztornych stworzono sławne gimnazjum i pierwszą bibliotekę publiczną. W wieku XIX w murach klasztornych powstało muzeum historii naturalnej. Po drugiej wojnie światowej, mimo oporów komunistycznych władz państwowych, Franciszkanie powrócili do części kompleksu zamykając tym samym pewien etap historii tego miejsca.
Kościół św. Trójcy to jeden z trzech oryginalnie zachowanych od zniszczeń wojennych kościołów gdańskich. Jest to gotycka budowla, w typie halowym złożona z dwóch części:
trójnawowego kościoła głównego i jednonawowego prezbiterium. Obie części są przedzielone lektorium z 1488 roku. Jest to jedyna tego typu oryginalnie zachowana konstrukcja w Polsce. Niespotykane właściwości akustyczne zapewniają gotyckie sklepienia kościoła głównego, podtrzymywane na wysokości 22,65 m przez 10 masywnych filarów rozstawionych w dwóch szeregach co 5 metrów. Szerokość trzech naw to 29,1 metrów, a długość kościoła głównego (50,7 m) wraz z prezbiterium sięga 82 metrów. W konstrukcji bryły budowli kościelnej zwraca uwagę asymetryczne zgięcie osi prezbiterium względem osi kościoła głównego. Organy są umiejscowione na dwóch przylegających do siebie balkonach po południowej stronie lektorium na przecięciu kościoła głównego i prezbiterium, w transepcie. Składają się z trzech szaf, w których umieszczono piszczałki. Jest to jedyne tego typu rozwiązanie architektoniczne w Polsce i jedno z kilku podobnych na świecie.
Temu najprawdopodobniej zawdzięczany doskonałe warunki akustyczne do realizacji przedsięwzięć muzycznych, których forma ograniczona jest tylko wyobraźnią i pomysłowością organizatora.
Kościół Świętego Jana Bosko na Oruni
Pierwsza drewniana kaplica została wzniesiona przez Krzyżaków na Oruni prawdopodobnie w I połowie XV wieku. W 1571 została ona rozbudowana i konwertowana na kościół luterański, który w roku 1577 spłonął. Dopiero w roku 1608 zapoczątkowano budowę nowego kościoła, a w roku 1684 dobudowano wieżę. W wyniku kolejnej przebudowy, zakończonej 13.06.1764 roku, rozbudowano zachodnią i północną część świątyni.
3 września 1813 kościół został podpalony przez oblegające Gdańsk wojska rosyjskie. Dopiero w roku 1820 dzięki osobistemu i finansowemu zaangażowaniu radcy handlowego Hoenego, który był posiadaczem dużych terenów na Oruni rozpoczęto budowę dzisiejszej światyni według projektu nadwornego cesarskiego architekta – Karla Friedricha Schinkla z Berlina. Powstała ceglana neogotycka bryła kościoła wraz ze smukłą wieżą, zwieńczoną ostrym hełmem z rzadko spotykanymi pozornymi, „gotyckimi” sklepieniami wykonanymi z drewna i pokrytymi warstwą tynku kształtującą żebra i konsole wspartymi na 8 drewnianych filarach podtrzymujących również emporę biegnącą wzdłuż ścian bocznych, łączącą się nad wejściem głównym, na której umieszczono później organy. Nowy oruński kościół konsekrowano 5 października 1823 r. Friedrich Hoene m.in. właściciel terenu, na którym obecnie znajduje się Park Oruński, ufundował ołtarz główny, dwa ołtarze boczne i organy.
Kościół trwał w dobrej kondycji do roku 1945, kiedy to nacierające wojska radzieckie ponownie go zniszczyły. Pomimo jednak uszkodzenia dachu, wieży i okien, z których powypadały maswerki i witraże świątynia nie uległ tak ogromnej dewastacji, jak większość budynków sakralnych w samym mieście.
Po wojnie budynek kościoła na Oruni został przez ówczesnego biskupa gdańskiego Karola Marię Spletta przydzielony salezjanom, jako kościół rektorski, a 15 lipca 1994 roku kościół stał się kościołem parafialnym, odłączając się od pobliskiej parafii na Starych Szkotach.
Kościół parafialny pw. Bożego Ciała
Kościół parafialny pw. Bożego Ciała – to świątynia dwukondygnacyjna, obejmująca kościół dolny, liczący ok. 1200 m2 i górny, liczący ok. 2000 m2. Nowoczesną bryłę o kształcie wycinka okręgu, który zbiega się ku prezbiterium, nakrywa dach składający się z czterech niezależnych części, pokryty szwedzką blachodachówką. Nad prezbiterium góruje wieża, zwieńczona 18-metrowym krzyżem podświetlanym nocą, o fasadzie wyłożonej aluminiowymi panelami, a od podstawy do wysokości trzeciego metra – granitem, od frontu – klinkierem. Pozostałe elewacje są otynkowane białym akrylowym tynkiem, a w dolnej części obłożone cegłą klinkierową. Ogromne dwie powierzchnie okien w ścianach bocznych górnego kościoła o łącznej powierzchni 260 m2, ujęte są aluminiowymi ramami, a w jednej z nich zamontowane są już witraże.
Miejscem codziennej, wspólnej modlitwy jest kościół dolny. Na ścianie ołtarzowej usytuowana jest płaskorzeźba Pana Jezusa. W prezbiterium stoi figura Matki Bożej zaprojektowana i wykonana przez panią Krystynę Kręcicką, autorkę także Drogi Krzyżowej.Po prawej stronie ustawione są ołtarze boczne; od tyłu: pierwszy – z wizerunkami św. Ojca Pio i relikwiami św. Maksymiliana M. Kolbego oraz figurą św. Franciszka z Asyżu, drugi – z obrazem Matki Bożej Częstochowskiej i figurą Matki Bożej Fatimskiej, trzeci – Miłosierdzia Bożego z obrazem tytularnym oraz relikwiami i portretem św. Faustyny, czwarty – Matki Bożej Nieustającej Pomocy z obrazem tytularnym i figurą św. Józefa oraz ostatni, przy prezbiterium – z wizerunkami bł. ks. Jerzego Popiełuszki i bł. Jana Pawła II. W dolnej kondygnacji są też: kaplica św. Wojciecha z ołtarzem papieskim oraz tzw. boczna kaplica.
Niedzielne Msze święte odbywają się w kościele górnym, do którego można wejść przez pięcioro drzwi i dalej przez kruchty-przedsionki, nad którymi góruje balkon chóru o powierzchni 610 m2. Przez jedne boczne drzwi można także wejść do kaplicy bocznej górnego kościoła, gdzie będzie kaplica adoracji Najświętszego Sakramentu. Kościół górny ujmuje szlachetną elegancją, harmonią i spokojem. Szczególny charakter wywyższonego kilkoma stopniami prezbiterium podkreśla biały marmur na posadzce oraz marmurowy ołtarz, ambonki, chrzcielnica i świeczniki. Doskonale dopełnia go jasna, granitowa posadzka (Cashmir gold i Cashmir white) – z dyskretnym mozaikowym wzorem w nawie głównej. Podstawowym ornamentem przestronnego i jasnego wnętrza są ogromne okna witrażowe, dotąd zamontowane w prezbiterium i lewej ścianie kościoła. Kościół Bożego Ciała na Morenie jest drugim co do wielkości kościołem Archidiecezji Gdańskiej. Oprócz funkcji liturgicznych jest on znakomitym miejscem na koncerty.
Centrum Św. Jana w Gdańsku
Pierwsza wzmianka o istnieniu niewielkiej kaplicy pod wezwaniem św. Jana pojawiła się w 1358. Od około 1360 do ok 1546 roku trwała budowa trójnawowej gotyckiej świątyni w typie halowym, jednak aż do końca osiemnastego wieku konstrukcja kościoła była wzmacniana z zewnątrz ze względu na niestabilną statykę. W latach 1463–1465 kościół otrzymał sklepienia gwiaździste, a w 1612 roku pojawił się tam jeden z największych europejskich kamiennych ołtarzy autorstwa Abrahama van den Blocke’a, zachowany do dziś. W latach 1680-1690 przy północnej stronie transeptu powstała biblioteka fundacji Zachariasza Zappio. W marcu 1945 kościół spłonął. Zniszczeniu uległy więźba dachowa, dach, okna i posadzka, naruszona została konstrukcja, a także bliźniacze kamieniczki barokowe przy południowej ścianie prezbiterium. Po zakończeniu działań wojennych wypalony budynek kościoła przykryto dachem i zabezpieczono jego cenne sklepienia. Samą świątynię przeznaczono na lapidarium i nie został objęty planową rekonstrukcją Głównego Miasta, a większość jego wyposażenia została przeniesiona do Kościoła Mariackiego w Gdańsku. Kościół nie został po wojnie przejęty na cele kultu religijnego, przez wiele lat niszczał, stanowił także scenografię dla filmów wojennych skutkiem czego popadał w dalszą ruinę. W 1960 gmina ewangelicka zrezygnowała z własności świątyni, ale dopiero w 1991 kościół formalnie przekazano diecezji gdańskiej.
Nadbałtyckie Centrum Kultury w Gdańsku na podstawie umowy z Archidiecezją Gdańską jako użytkownik kościoła św. Jana od 1995 roku zarządza jego odbudową, konserwacją i adaptacją na Centrum Kultury – Centrum św. Jana. Odbudowa organów Johanna Rhodego jest największym elementem II etapu projektu rewaloryzacji i adaptacji kościoła, i została dofinansowana w ramach projektu „Rewaloryzacja i adaptacja kościoła św. Jana w Gdańsku na Centrum Św. Jana – etap II”, w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Pomorskiego na lata 2014-2020, współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego.
Organy
O organach w kościele św. Trójcy w Gdańsku
Organy w kościele św. Trójcy w Gdańsku są ewenementem konstrukcyjnym, architektonicznym i muzycznym na skalę światową. Są jednym z najważniejszych instrumentów w Europie, promieniującym już teraz na całą kulturę muzyczną regionu. Jest to jedyny tego typu instrument w Polsce i w Europie.
Instrument spełnia funkcje liturgiczne, koncertowe, oświatowe, edukacyjne i badawcze w różnych programach przeznaczonych dla dzieci, młodzieży i specjalistów w wielu dziedzinach sztuki i techniki.
Projekt odbudowy wielkich organów zakłada odtworzenie stylistyki i technik budownictwa właściwych dla siedemnasto- i osiemnastowiecznego Gdańska.
Zachowanie większości elementów drewnianych szaf organowych (ok. 66% szafy głównej i pozytywu oraz 90% prospektu pedałowego), o wielkiej wartości historycznej i artystycznej, umożliwiło zrekonstruowanie ich w kształcie pierwotnym – zachowując stylistykę manierystyczną empory, szafy głównej i Rückpositivu, oraz stylistykę barokową balkonu i prospektu pedałowego. Zinwentaryzowane elementy poddane były pracom konserwatorskim i odtworzeniowym, a następnie użyte do odbudowy elementów architektonicznych empory i prospektów organowych. Prace odbywały się pod nadzorem konserwatorskim i organmistrzowskim.
Odbudowa organów w kościele św. Trójcy ma podstawowe znaczenie dla rozwoju kulturalnego kompleksu klasztornego. Jest to największy i jeden z ostatnich obecnie restaurowanych i rekonstruowanych zabytków ruchomych Gdańska.
Celem odbudowy organów Mertena Friese, było przywrócenie ich kształtu i charakteru, jaki instrument miał po ostatniej przebudowie z okresu baroku z połowy XVIII-go wieku, dokonanej przez gdańskiego organmistrza Rudolpha Dalitza.
Odtworzenie instrumentu nastąpiło przy użyciu technik budownictwa organowego właściwych dla epoki, w której organy były budowane. Powstał instrument o kształcie i możliwościach niespotykanych, a wręcz niemożliwych do uzyskania w innych miejscach w Polsce. W barokowym kształcie organy nawiązują do tradycji budownictwa organowego charakterystycznego dla krajów basenu Morza Bałtyckiego i tworzą ważne ogniwo odtworzenia kultury rzemieślniczej kręgu hanzeatyckiego, w takich miastach, jak Hamburg, Stralsund, Kopenhaga, Göteborg, Sztokholm czy Ryga.
Odbudowa, tak dużego i ważnego dla kultury muzycznej regionu i Polski, instrumentu ma wiele unikalnych cech. Przede wszystkim konstrukcja instrumentu składającego się z kilku prospektów nie ma sobie podobnych na całym świecie. Ponadto organy są umiejscowione na swoim dawnym miejscu, na balustradzie po południowej stronie prezbiterium, przy lektorium. Jest to jedyne tego typu rozwiązanie konstrukcyjne na świecie. W żadnym innym kościele w Polsce i w Europie nie istnieje tak duże lektorium z przylegającymi do niego organami, mogące pomieścić chór i orkiestrę. Daje to praktycznie nieograniczone możliwości wykorzystania wnętrza kościoła św. Trójcy dla celów muzycznych, nadając tym produkcjom dodatkowy walor wykonawstwa zgodnego z historycznymi praktykami muzycznymi.
Całkowita rekonstrukcja organów umożliwia wykonywanie koncertów kameralnych-instrumentalnych i wokalnych (w prezbiterium), kameralnych-instrumentalnych i wokalnych z organami (lektorium), oraz dużych koncertów symfonicznych i oratoryjno-kantatowych (główny kościół). Usytuowanie wykonawców i słuchaczy zależy tylko od charakteru koncertu, liczby słuchaczy i rodzaju repertuaru.
Projekt został ukończony w maju 2018 roku, a organy już teraz służą nie tylko celom liturgicznym czy koncertowym, ale również edukacyjnym i naukowym.
Krótka historia instrumentu
| 1616-1618 | – prawdopodobnie Merten Freise buduje organy |
| 1697 | – Georg Nitrowski wykonuje Cimbelstern |
| 1703 | – Tobias Lehmann przebudowuje instrument i dobudowuje szafę pedałową |
| 1757 | – ostatnia barokowa przebudowa instrumentu przez Rudolpha Dalitza |
| 1914 | – instrument zostaje rozbudowany i spneumatyzowany przez firmę organmistrzowską Otto Heinrichsdorfa |
| 1943 | – demontaż organów w czasie Drugiej Wojny Światowej |
| 1960 | – częściowa rekonstrukcja balkonu pedałowego i budowa pneumatycznego instrumentu przez firmę Ryszarda Plenikowskiego z Kartuz |
| 2008 | – początek rekonstrukcji zabytkowych szaf organowych |
| 2013 | – odbudowa pierwszej sekcji instrumentu – Rückpositivu przez firmę organmistrzowską Kristiana Wegscheidera z Drezna we współpracy z Szymonem Januszkiewiczem z Niedalina |
| 2015 | – zakończenie rekonstrukcji wszystkich elementów zabytkowych szaf organowych |
| 2017 | – odbudowa kolejnych sekcji organowych – Gross Pedal, Klein Pedal, Brustwerk |
| 2018 | – odbudowa sekcji głównej – Hauptwerk i zakończenie projektu. |
O organach w kościele św. Jana Bosko na Oruni
Historia najmniejszego z instrumentów festiwalowych jest bardzo zawiła. Przez długi czas pierwotne autorstwo instrumentu przypisywano w literaturze Johannowi Hellwigowi z roku 1611. Jednak w trakcie niedawnej renowacji odkryto, że mechaniczny 20-głosowy instrument oryginalnie powstał w roku 1749 w warsztacie słynnego gdańskiego organmistrza – Andreasa Hildebrandta dla nieistniejącego już kościoła szpitalnego, który kolejny raz odbudowano w 1734 roku tuż za murami Gdańska. Z tej okazji 8 czerwca 1749 roku w trakcie poświęcenia nowo wybudowanych organów wykonano uroczystą kantatę Johanna Daniela Pucklitza, gdańskiego kompozytora – Saget dank allezeit, która zachowała się w zbiorach Biblioteki Gdańskiej. Kościół ten został ponownie zniszczony w 1807 roku przez wojska francuskie, a zdewastowany instrument wraz z szafą zdemontował i przechował gdański organmistrz Christian Ephraim Ahrendt. W roku 1824 używając oryginalnych elementów z organów Hildebrandta, Ahrendt zbudował na chórze oruńskiej świątyni nowy instrument przystosowując go wizualnie do neogotyckiego wystroju wnętrza. W dwudziestym wieku instrument ulegał wielokrotnym przebudowom. Najpierw w 1911 w barokowej szafie Eduard Wittek wybudował nowe 17-głosowe organy pneumatyczne, a następnie w latach 1986 Wawrzyniec Rychert, a w latach 2000 inni nieuprawnienie ludzie zmieniali częściowo dyspozycję instrumentu oraz parametry techniczne doprowadzając do jego dewastacji. Dzięki inicjatywie księdza Mariusza Słomińskiego, proboszcza parafii pw. św. Jana Bosko na Oruni w latach 2017–18 zrealizowano projekt renowacji i częściowej rekonstrukcji neoromantycznych organów pneumatycznych elbląskiej firmy Eduarda Witteka ufundowanych w 1911 roku dla tutejszego kościoła przez rodzinę Hoene. Program dwuletnich prac obejmował renowację i konserwację szafy organowej oraz przywrócenie oryginalnego neoromantycznego kształtu instrumentu sprzed ponad stu lat.W prace pod nadzorem prof. dr. hab. Andrzeja Szadejko zaangażowana była firma organmistrzowska Szymona Januszkiewicza z Pruszcza Gdańskiego i pracownia konserwatorska pani Jolanty Pabiś-Ptak oraz ich współpracownicy. Konserwacja organów była wspierana finansowo z ofiar parafian oraz ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego i Miasta Gdańska. Obecnie jest to jedyny jednorodny stylistycznie instrument neoromantyczny na całym Pomorzu.
Krótka historia instrumentu
| 1749 | – nowe organy Andreasa Hildebrandta w odbudowanym Lazaretkirche za murami miasta Gdańska |
| 1807 | – demontaż pozostałości organów przez gdańskiego organistrza Christiana Ephraima Ahrendta |
| 1824 | – budowa nowego instrumentu z użyciem elementów starego w kościele na Oruni |
| 1911 | – Eduard Wittek buduje nowe organy pneumatyczne w barokowej szafie |
| 1986 | – Wawrzyniec Rychert przebudowuje instrument w duchu Orgelbewegung |
| Lata 2000 | – dewastacja instrumentu przez samozwańczych organmistrzów |
| 2017– 18 | – renowacja i częściowa rekonstrukcja organów Witteka przez Szymona Januszkiewicza z Pruszcza Gdańskiego |
O organach Johanna Friedricha Rhodego
W roku 2019, po 77 latach powracił na swoje dawne miejsce w zrekonstruowanej formie jeden z najświetniejszych instrumentów osiemnastowiecznej Europy, którego nowoczesne rozwiązania technologiczne były w tamtym czasie przez znawców stawiane za wzór dla innych instrumentów. 30-głosowy instrument powstał oryginalnie wraz z chórem muzycznym w latach 1760-61 jako drugi instrument pomocniczy dla wielkich organów głównych, których prospekt znajduje się obecnie w Bazylice Mariackiej. Budowniczym tego najnowocześniejszego instrumentu w owym czasie w Europie był Johann Friedrich Rhode, prawdopodobnie uczeń Andreasa Hildebrandta z Gdańska, współpracownik Christiana Obucha na Pomorzu i Warmii, oraz Jonasa Grena i Petera Strahla w Szwecji. Przepiękną snycerkę i oprawę rzeźbiarską prospektu organowego wykonał Johann Heinrich Meissner, jeden z najwybitniejszych rzeźbiarzy działających nad Bałtykiem. Szczęśliwie ten bogato rzeźbiony i złocony prospekt organowy dzięki ewakuacji w latach 1943-44 zachował się w całości. Instrument musiał zostać jednak odtworzony. Główna ideą, która przyświecała tej realizacji była maksymalna wierność oryginałowi, co udało się osiągnąć niemal w 100 % dzięki profesjonalnej pracy firmy konserwatorskiej p. Jacka Dyżewskiego Dart z Gdańska oraz konsorcjum polsko-belgijskiemu firm organmistrzowskich Guido Schumachera z Eupen w Belgii i Szymona Januszkiewicza z Pruszcza Gdańskiego. Intonacja i strojenie zostały powierzone wybitnemu organmistrzowi z Łotwy – Janisowi Kalninsowi. Całość projektu była prowadzona przez Iwonę Berent – kustosza kościoła Św. Jana, która od wielu lat kieruje konsekwentnie rewitalizacją całego kościoła oraz dr hab. Andrzeja Szadejko – autora badań i koncepcji rekonstrukcji organów, który pełnił nadzór nad projektem, a obecnie jest kuratorem instrumentu.
Krótka historia instrumentu
| 1560-1564 | – pierwsze znane nam organy boczne zbudowane w nawie południowej przez Hansa Behrendta |
| 1642 | – kolejny instrument zbudowany przez Michaela Fischera. |
| 1688 | – przeniesienie organów bocznych do nawy północnej. |
| 1760-1761 | – nowe organy Johanna Friedricha Rhodego z nowym chórem muzycznym zbudowane w miejsce poprzedniego instrumentu. |
| 1912 | – nowe 17-głosowe pneumatyczne organy Eduarda WItteka zbudowane w historycznej szafie organowej |
| 1943-1944 | – demontaż barokowego prospektu i empory organowej |
| 1945 | – zniszczenie kościoła i organów pneumatycznych |
| 2017-2019 | – rekonstrukcja barokowo-klasycznych organów przez konsorcjum firm Guido Schumachera i Szymona Januszkiewicza |
O organach w kościele Św. Jana Bosko na Oruni
Historia najmniejszego z instrumentów festiwalowych jest bardzo zawiła. Przez długi czas pierwotne autorstwo instrumentu przypisywano w literaturze Johannowi Hellwigowi z roku 1611. Jednak w trakcie niedawnej renowacji odkryto, że mechaniczny 20-głosowy instrument oryginalnie powstał w roku 1749 w warszatacie słynnego gdańskiego organmistrza – Andreasa Hildebrandta dla nieistniejącego już kościoła szpitalnego, który kolejny raz odbudowano w 1734 roku tuż za murami Gdańska. Z tej okazji 8 czerwca 1749 roku w trakcie poświęcenia nowowybudowanych organów wykonano uroczystą kantatę Johanna Daniela Pucklitza, gdańskiego kompozytora – Saget dank allezeit, która zachowała się w zbiorach Biblioteki Gdańskiej. Kościół ten został ponownie zniszczony w 1807 roku przez wojska francuskie, a zdewastowany instrument wraz z szafą zdemontował i przechował gdański organmistrz Christian Ephraim Ahrendt. W roku 1824 używając oryginalnych elementów zorganów Hildebrandta, Ahrendt zbudował na chórze oruńskiej świątyni nowy instrument przystosowując go wizualnie do neogotyckiego wystroju wnetrza. W dwudziestym wieku instrument ulegał wielokrotnym przebudowom. Najpierw w 1911 w barokowej szafie Eduard Wittek wybudował nowe 17-głosowe organy pneumatyczne, a następnie w latach 1986 Wawrzyniec Rychert, a w latach 2000 inni nieuprawnienie ludzie zmieniali częściowo dyspozycję instrumentu oraz parametry techiczne doprowadzając do jego dewastacji.
Dzięki inicjatywie księdza Mariusza Słomińskiego, proboszcza parafii pw. Św. Jana Bosko na Oruni w latach 2017-18 zrealizowano projekt renowacji i częściowej rekonstrukcji neoromantycznych organów pneumatycznych elbląskiej firmy Eduarda Wittka ufundowanych w 1911 roku dla tutejszego kościoła przez rodzinę Hoene. Program dwuletnich prac obejmował renowację i konserwację szafy organowej oraz przywrócenie oryginalnego neoromantycznego kształtu instrumentu sprzed ponad stu lat. W prace pod nadzorem dr hab. Andrzeja Szadejko zaangażowana była firma organmistrzowska Szymona Januszkiewicza z Pruszcza Gdańskiego i pracownia konserwatorska pani Jolanty Pabiś-Ptak oraz ich współpracownicy. Konserwacja organów była wspierana finansowo z ofiar parafian oraz ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego i Miasta Gdańska.
Obecnie jest to jedyny jednorodny stylistycznie instrument neoromantyczny na całym Pomorzu.
Krótka historia instrumentu
| 1749 | – nowe organy Andreasa Hildebrandta w odbudowanym Lazaretkirche za murami miasat Gdańska |
| 1807 | – demontaż pozostałości organów przez gdańskiego organistrza Christiana Ephraima Ahrendta |
| 1824 | – budowa nowego instrumentu z uzyciem elementów starego w kościele na Oruni |
| 1911 | – Eduard Wittek buduje nowe organy pneumatyczne w barokowej szafie. |
| 1986 | – Wawrzyniec Rychert przebudowuje instrument w duchu Orgelbewegung |
| Lata 2000 | – dewastacja instrumentu przez samozwańczych organmistrzów |
| 2017-2018 | – renowacja i częściowa rekonstrukcja organów Witteka przez Szymona Januszkiewicza z Pruszcza Gdańskiego |
Projekt dyspozycji organów do kościoła Bożego Ciała w Gdańsku-Morenie
Organy zostały zbudowane w roku 2023 przez zakład organmistrzowski Zdzisława Mollina w Odrach według koncepcji prof. dr hab. Bogusława Grabowskiego.
Galeria
Festiwal ORGANy PLUS+ 2022
+Buxtehude
Organizacja
Bilety dostępne są na godzinę przed rozpoczęciem koncertu (płatność gotówką) lub online przez Bilety24.
Cennik biletów:
11.09 – wstęp wolny
27.09 – 60 / 90 PLN
28.09 – 40 / 60 PLN
3.10 – wstęp wolny
4.10 – 50 / 70 · 70 / 100 · 100 / 130 PLN
5.10 – 30 / 50 PLN
Karnet: 190 / 290 PLN
Bilety ulgowe przysługują:
- studentom (z ważną legitymacją)
- posiadaczom Karty do Kultury
- posiadaczom KARTY DUŻEJ RODZINY
- Patronom Piszczałek
Wejście bezpłatne w kościele św. Trójcy w Gdańsku na podstawie wejściówki wydawanej na miejscu koncertu przysługuje:
- uczniom i studentom szkół i uczelni artystycznych (z ważną legitymacją)
- rencistom i emerytom (z ważną legitymacją)
Kontakt
Organizator:
Stowarzyszenie Przyjaciół Kościoła Św. Trójcy „Dziedziniec” w Gdańsku
ul. Św. Trójcy 4
80-822 Gdańsk
Dyrektor naczelny festiwalu
prof. dr hab. Andrzej Szadejko
info@organyplus.com
Biuro festiwalu
biuro@organyplus.com
tel.kom. 728 376 237
Mecenasi
Partnerzy
Media
Press room
Organy PLUS+ © 2016
designed by monolight.eu
graphics by Beata Czerepak
